“Hopelijk heb ik iedereen kunnen inspireren om hun fysieke beperking te overstijgen met mentale kracht en iets te doen met hun leven”

Waar was jij op vrijdag 13 september 2019? Wij waren alvast getuige van een heroïsche prestatie. Die avond zette Alex Van Breedam, innoverend ondernemer en docent Logistiek aan Antwerp Management School en de KULeuven, het Belgisch uurrecord voor Masters 50-55 jaar op de piste wat scherper: met een echte tijdritfiets legde hij maar liefst 40,834km af en zamelde hij meer dan 10.000 euro in voor The Global Club Foot Initiative. Wij legden de race samen met Alex af en schotelden hem enkele vragen voor.

Opwarming

Hoe kwam je op het idee van deze recordpoging?

Een jaar of 10 geleden ging ik op uitnodiging van KPMG eens langs in het Wielercentrum Eddy Merckx. Ik voelde me meteen aangetrokken door die piste en uiteindelijk ben ik op mijn rollen beginnen trainen. Het is de monotonie van het pisterennen die me aanspreekt. Ook in het bedrijfsleven is dat zo: ook al duurt iets lang, je moet steeds de uithouding en focus hebben om ergens voor te blijven gaan.

Ik ging 3 à 4 keer per jaar naar de piste, en vatte het idee op voor een recordpoging. Eerst was 17 november 2018 het plan, maar door een routineoperatie aan mijn hart moesten we het uitstellen naar 13 september 2019. Dankzij de mensen van Energy Lab en de windtunnel in Beringen hebben we deze prestatie kunnen neerzetten: zij zorgden voor het nodige finetunen wat de kracht en spiermassa in mijn benen en de aerodynamische houding op de fiets betreft.

Wat waren de grootste uitdagingen waarmee je geconfronteerd werd?

De angst om te vallen in de laatste weken. Ik ging regelmatig buiten trainen, en ben een keer serieus gevallen bij regenweer. Pijnlijk, en dan is het kwestie van je daar snel over te zetten. Een week voor de recordpoging had ik ook materiaalpech op de piste, tegen 40 km/u. Dat baarde me wel zorgen: als er tijdens de race iets voorvalt, mislukt heel je uitdaging. Ik kwam gelukkig enkel met schaafwonden uit die val, maar mijn fiets was wel gehavend. Dankzij Veronique van het wielercentrum heb ik een nieuw vol wiel kunnen regelen. Tot twee uur voor de race had ik daar nog nooit op gereden, dus ook dat was spannend…

Over naar de logistiek. Hoe ben je in deze sector terechtgekomen?

Ik studeerde handelsingenieur, maar was altijd al geboeid door de sector. Mijn doctoraatsthesis ging over de rittenplanning voor vrachtwagens bij brouwerij Alken-Maes. Het concept dat ik hier ontwikkelde, verwerkte ik daarna al in een software via een spin-off bedrijf aan de universiteit: Orinoco. Nadien heb ik verschillende ceo’s van logistieke bedrijven geadviseerd in hun beslissingsproces, en startte ik het Vlaams Instituut voor de Logistiek (VIL) in 2003. In 2008 richtte ik Trivizor op, waar ik nu nog steeds actief ben. In 2014 werd ik uitgeroepen tot European Supply Chain Professional of the Year door ELA (European Logistics Association) voor mijn innovatieve bijdrage aan de logistieke sector.

In alles wat ik doe, probeer ik maatschappelijke relevantie voorop te zetten. En de maatschappelijke dimensie van de logistieke sector is zo belangrijk. De sector biedt dagelijks een gigantische meerwaarde aan het leven van iedereen. Je ziet ze op straat, je ziet het distributiecentrum van Nike als je naar Limburg rijdt, ik weet wat daarbinnen gebeurt, je hebt zicht op die hele keten… Dat is ontzettend boeiend.

We ademen in Vlaanderen bovendien net zoveel logistiek als koers. We zijn wereldklasse in de logistiek, maar zijn te bescheiden om dat toe te geven. Maar de logistiek heeft natuurlijk ook een footprint. Die footprint minimaliseren, als bedrijf strak in de leer blijven, dat doen we met Trivizor ook: we willen de logistieke wereld veranderen in een betere logistieke wereld.

Race

Wat voelde je, toen je op de fiets zat?

Er is alleszins geen business idee in mijn hoofd gesprongen, daarvoor was de focus te groot. Ik dacht maar aan 1 ding: mijn doel halen. Samen met mijn coach van Energy Lab, die me continu op de hoogte hield over de progressie, monitorden we elke tussentijd. Halverwege wist ik dat ik op schema zat, en toen was ik al opgelucht: we hadden de supporters toch al tot hier in de spanning kunnen meenemen. Tussen minuut 37 en 42 is altijd een mentaal zeer moeilijk stuk: je bent net over halfweg, en er is toch nog een heel stuk te gaan. Gelukkig ging het wel, en was de spierverzuring niet groot. En die laatste 10 minuten met de steun van een fantastisch publiek, dat was gewoon genieten.

Hoe ziet de ‘race’ Trivizor er eigenlijk uit? Wat doen jullie?

Je krijgt aan een kind niet uitgelegd dat er vrachtwagens worden ingezet voor transport van België naar Spanje en vervolgens leeg terugrijden naar België, terwijl er ook volle vrachtwagens van Spanje naar België rijden en leeg terug richting Spanje rijden.

We zien onszelf als architecten van de horizontale samenwerking tussen bedrijven, en zetten zo het concept van de deeleconomie voor logistiek op poten. Het is carpooling voor cargo. De komende jaren zal het tekort aan chauffeurs en magazijnmedewerkers alleen maar toenemen. Tegelijkertijd zien we dat het volume dat vervoerd wordt, steeds in kleinere hoeveelheden gebeurt, met meer verschepingen. Dit kan niet blijven groeien zonder de leefbaarheid van de maatschappij in gevaar te brengen.

Wij helpen bedrijven dus samenwerkingsverbanden op poten te zetten om transporten te delen. Met de huidige contractvormen in de logistieke sector is dat zeer moeilijk. We hebben behoefte aan andere vormen van contracten waar meerdere bedrijven als community samen contracteren

Zo hebben we bijvoorbeeld samen met Kuehne+Nagel het koekjesplatform in pilootvorm georkestreerd: alle Belgische leveranciers van koekjes zitten op 1 platform samen met alle retailers, en wij zorgen voor een gestroomlijnd transport en opslag. Hiermee worden heel wat vrachtwagenbewegingen uitgespaard. Als orkestrator/trustee zorgen wij alvast dat er vertrouwen is tussen de samenwerkende partijen.

Hebben jullie al gelijkaardige mijlpalen gehaald met Trivizor?

Recent nog zelfs, met het project Fjordfrende in Noorwegen, waar we twee leveranciers (Cargill en Skretting) van zalmvoedsel samen hebben gebracht om de levering aan een duizendtal zalmboeren aan de Noorse kust samen te doen. De schepen van Cargill en Skretting hoeven nu niet meer vlak na mekaar de fjorden in te varen om toch aan dezelfde zalmboeren te leveren. Het aantal schepen wordt dus aanzienlijk verminderd.

Om dit project te doen slagen, was een trustee nodig, en dat zijn wij. De twee leveranciers delen hun data met ons, wij bepalen de consolidatie, winst- en kostenverdeling. De twee bedrijven zijn concurrenten en mogen elkaars bedrijfsspecifieke gegevens niet kennen. Dit is een kantelproject in de logistieke wereld en zet eindelijk een deeleconomie op poten.

Cool Down

Ben je tevreden over je race?

Ja, ik heb de race van mijn leven gereden. En ik ben ongelofelijk fier en gelukkig dat ik meer dan 10.000 euro heb kunnen inzamelen voor het RunFree 2030 programma, waarbij we kinderen die met een klompvoet worden geboren, de behandeling kunnen geven die ze nodig hebben.

Ik ben ook geboren met een klompvoet, en heb van die behandeling kunnen genieten. Met deze race heb ik hopelijk iedereen kunnen inspireren om hun fysieke beperking te overstijgen met mentale kracht en iets te doen met hun leven. Ik probeer elke dag opnieuw een voorbeeld te zijn, zowel in mijn professionele leven als met uitdagingen als deze.

Heb je er al een idee van wat je volgende uitdaging wordt?

Voorlopig heb ik nog geen idee, nee. Al zeker niet wat fysieke uitdagingen betreft. (lacht) Ik ga me binnenkort wel toeleggen op een boek over logistiek: wat Vlaanderen de komende jaren moet doen om een toonaangevende rol te blijven spelen in de logistiek, rekening houdend met het maatschappelijke belang en duurzaamheid.

Wat is jouw visie op het nijpende tekort aan mensen in de logistieke sector?

We moeten eerst en vooral naar een efficiëntere logistiek streven. Neem nu de traditionele vrachtbrief: die werd en wordt vaak nog manueel ingevuld, gescand en zeven jaar bijgehouden. Heel dat proces verschaft werk aan duizenden mensen. Die mensen zijn elders veel nuttiger inzetbaar. Ook bij automatisatie zullen we dat zien: dat wordt niet ingezet om mensen uit te sparen, maar om de mensen die je niet vindt, te vervangen. En wat het transport betreft: zo veel mogelijk verladers laten samenwerken en het transport optimaliseren, natuurlijk. Dan heb je ook minder chauffeurs nodig.

Waarom zou je young potentials aanraden om voor de logistieke sector te kiezen?

Het is sowieso een roeping van deze contreien: we weten het niet altijd, maar we ademen logistiek. We zijn dan ook geweldig goede organisatoren, het is geen toeval dat er hier zoveel festivals zijn. Het blijft ook bij uitstek een sector waar je nog fysiek resultaat ziet van je inspanningen: je hebt dan misschien wel veel ICT-toepassingen, maar een pakketje moet nog altijd van A naar B. Dat allemaal kunnen opvolgen, op de weg zien hoe zaken getransporteerd worden, een pakketje bij je thuis zien aankomen: dat blijft ongemeen boeiend en motiverend. Ik ken alvast weinig mensen die de logistiek zijn ingegaan, en er nadien nog zijn uitgekomen. (lacht)

Tot slot: wat worden de volgende uitdagingen voor Trivizor?

De projecten waar we nu mee bezig zijn, uitbreiden naar andere projecten. Als we zo ver zijn, en de functie van orchestrator van duurzame samenwerkingsverbanden als een onmisbare schakel wordt gezien voor het transport van de toekomst, is onze missie geslaagd.